Op deze pagina vind je alle blog berichten en artikelen die ik op deze site gepubliceerd heb. Mijn meest recente post staat bovenaan. Als je een reactie wilt achterlaten bij een bepaald artikel, dan kun je op de titel daarvan klikken zodat je op de pagina van het betreffende artikel zelf komt. Daar kun je vervolgens reageren.
Als de rouw wordt vastgepakt, kan de levensenergie weer stromen
Devin Stuiver was pas vijf jaar toen zijn broertje, nog maar drie dagen oud, overleed. Ruim 23 jaar later gaat hij, onder begeleiding van rouw- en relatietherapeute Monique Koel, op zoek naar de effecten van het overlijden van Kyan. Op hem, op het gezin waarin hij is opgegroeid en op zijn relatie.
In deze intieme, persoonlijke documentaire is de kijker getuige van de sporen die het overlijden heeft nagelaten en ziet hij hoe Kyans dood de gezinsdynamiek heeft vormgegeven. En ook hoe de ontspanning kan komen, als de rouw omarmd wordt. Een intens en dynamisch proces waarin alle betrokkenen zich in al hun kwetsbaarheid hebben durven laten zien. Monique en Devin vertellen erover.
Hoe is deze documentaire tot stand gekomen?
Monique: ‘Toen Devin zo’n twee jaar terug bij me kwam met deze begeleidingsvraag, vertelde hij dat hij weinig wist rondom de dood van zijn broertje, omdat daarover thuis niet werd gesproken. Hij had zelf een verhaal bedacht rondom het overlijden en blijkbaar was dit minder lastig dan het praten over het verlies van zijn broertje. Hij ervoer dat hij zich voor alles en iedereen verantwoordelijk voelde, dat hij mensen op afstand hield, geen toegang gaf tot zijn diepere gevoelens, en achtte zich hierin veilig. Maar de liefde voor en van zijn partner had hierin verandering gebracht. Dingen gingen verschuiven. Er was geen weg terug, het hart was geraakt en voor een evenwichtige en gezonde relatie was
het nodig zijn gevoelens en blokkades nader te onderzoeken. Dit vormde voor hem de aanleiding om bij mij te komen.
Klik hier om het gehele artikel te bekijken (PDF-format)
Devin Stuiver was pas vijf jaar toen zijn broertje, nog maar drie dagen oud, overleed. Ruim 23 jaar later gaat hij, onder begeleiding van rouw- en relatietherapeute Monique Koel, op zoek naar de effecten van het overlijden van Kyan. Op hem, op het gezin waarin hij is opgegroeid en op zijn relatie.
In deze intieme, persoonlijke documentaire is de kijker getuige van de sporen die het overlijden heeft nagelaten en ziet hij hoe Kyans dood de gezinsdynamiek heeft vormgegeven. En ook hoe de ontspanning kan komen, als de rouw omarmd wordt. Een intens en dynamisch proces waarin alle betrokkenen zich in al hun kwetsbaarheid hebben durven laten zien. Monique en Devin vertellen erover.
Hoe is deze documentaire tot stand gekomen?
Monique: ‘Toen Devin zo’n twee jaar terug bij me kwam met deze begeleidingsvraag, vertelde hij dat hij weinig wist rondom de dood van zijn broertje, omdat daarover thuis niet werd gesproken. Hij had zelf een verhaal bedacht rondom het overlijden en blijkbaar was dit minder lastig dan het praten over het verlies van zijn broertje. Hij ervoer dat hij zich voor alles en iedereen verantwoordelijk voelde, dat hij mensen op afstand hield, geen toegang gaf tot zijn diepere gevoelens, en achtte zich hierin veilig. Maar de liefde voor en van zijn partner had hierin verandering gebracht. Dingen gingen verschuiven. Er was geen weg terug, het hart was geraakt en voor een evenwichtige en gezonde relatie was
het nodig zijn gevoelens en blokkades nader te onderzoeken. Dit vormde voor hem de aanleiding om bij mij te komen.
Klik hier om het gehele artikel te bekijken (PDF-format)
Geplaatst op 26 Jan 2021 door Monique
Devin was pas vijf jaar toen zijn broertje, nog maar een paar dagen oud, overleed. Ruim 23 jaar later wil hij weten hoezeer de dood van Kyan hem heeft beinvloed. Samen met zijn partner van filmproductiebedrijf Spekkoper Films maakte hij een documentaire. De documentaire heeft inmiddels al drie keer volle zalen getrokken en wordt ook op maandagavond 17 februari en zondagavond 22 maart vertoond in Filmtheater Voorschoten, Cultureel Centrum, Prinses Marijkelaan 4, Voorschoten.
Klik op bovenstaande afbeelding voor een grotere weergave van het krantenartikel
Kaarten reserveren
De voorstelling van de documentaire KYAN is te zien op maandagavond 17 februari en zondagavond 22 maart om 19.30 uur in het Filmtheater, Cultureel Centrum, Prinses Marijkelaan, Voorschoten. Na de voorstelling is er gelegenheid tot napraten. ‘Telkens weer krijgen we mooie en ontroerende reacties en zien en horen we dat verhalen gedeeld worden, ook verhalen die al jarenlang op slot hebben gezeten en blijkbaar bevrijd kunnen worden door het gezamenlijk kijken naar deze documentaire’.
Kaarten zijn online verkrijgbaar à 9 euro via https://kyandocumentaire.eventbrite.nl
Klik op bovenstaande afbeelding voor een grotere weergave van het krantenartikel
Kaarten reserveren
De voorstelling van de documentaire KYAN is te zien op maandagavond 17 februari en zondagavond 22 maart om 19.30 uur in het Filmtheater, Cultureel Centrum, Prinses Marijkelaan, Voorschoten. Na de voorstelling is er gelegenheid tot napraten. ‘Telkens weer krijgen we mooie en ontroerende reacties en zien en horen we dat verhalen gedeeld worden, ook verhalen die al jarenlang op slot hebben gezeten en blijkbaar bevrijd kunnen worden door het gezamenlijk kijken naar deze documentaire’.
Kaarten zijn online verkrijgbaar à 9 euro via https://kyandocumentaire.eventbrite.nl
Geplaatst op 13 Feb 2020 door Monique
In augustus 2017 werd ik benaderd door Devin. Hij vertelde mij dat hij op 5-jarige leeftijd, zijn broertje Kyan, 3 dagen na zijn geboorte, verloren heeft. Hij wilde onderzoeken welke invloed het overlijden van zijn broertje en het opgroeien tussen twee rouwende ouders op hem heeft gehad. Voor hem was er nog veel niet bekend rondom de dood van zijn broertje. Jarenlang leek niet praten over het verlies, minder lastig te zijn dan er wel over praten. Maar nu was het moment voor hem gekomen om er mee aan de slag te gaan. Hij wist in zijn relaties mensen op afstand te houden, niet toe te laten tot zijn diepere gevoelens en achtte zich hierin veilig. Maar de liefde voor en van zijn partner had hierin verandering gebracht en dingen gingen verschuiven. Er was geen weg terug, het hart was geraakt en voor een evenwichtige en gezonde relatie was het nodig zijn gevoelens en zijn blokkades daarin nader te onderzoeken.
Tot zo ver een droevige maar niet ongewone hulpvraag. Devin heeft echter een ongebruikelijk verzoek: hij wil bij mij in therapie en de sessies filmen zodat hij er een documentaire van kan maken. Hierover moest ik nadenken: therapie is immers een intens en zeer persoonlijk proces. Wil je zoiets kwetsbaars vastleggen en publiek maken? En ook, wat is de invloed van de aanwezigheid van camera’s op de begeleiding? Ik vroeg Devin naar de reden en hij antwoordde dat hij in zijn zoektocht naar informatie over de gevolgen van het verlies van een broertje of zusje, erg weinig documentatie heeft gevonden. Door zelf deze documentaire te maken, hoopt hij ook anderen hiermee te helpen. En dit herkende ik van andere cliënten, met een soortgelijke geschiedenis. Allen worstelden – ook ver in de volwassenheid – nog steeds met de kwetsbaarheid van het verlies van het overleden broertje of zusje. Het bezoek dat thuis kwam, de aandacht die de rouwende ouders kregen, en het gemis aan aandacht en troost wat zij als kind hebben ervaren en hoe zij zich dan zo konden terugtrekken op hun kamertje, om maar niet tot last te zijn. Dat raakt en ontroert mij telkens opnieuw weer.
Ik realiseer mij dat deze documentaire ook die kinderen van toen, nu alsnog erkenning kan geven voor hun verdriet en verlies van hun broertje of zusje. Ik zeg ja: aan dat mooie en respectvolle doel wil ik graag mijn medewerking geven.
We zijn inmiddels maanden verder en hebben er al heel veel filmuren op zitten. Van 1:1 sessies met Devin waarin veel is gebeurd, gesprekken met zijn ouders, als ook van een ontroerende familieopstelling waarin Devin heeft mogen ervaren dat ook zijn gevoelens en emoties er zijn en dat deze vrijelijk mogen stromen. Maar ook van sessies samen met zijn partner. Door de intensiteit en heftigheid van het proces kan het bijna ook niet anders dat de partners zich anders tot elkaar gaan verhouden. Door hierover, in een aantal sessies, open met elkaar te spreken en ermee te werken, kan de relatie zich verdiepen en maakt het de partners bewuster van hun eigen levensthema’s.
Ik ervaar het als een voorrecht dat ik Devin in dit kwetsbare proces mag bijstaan. Dat hij mij zijn vertrouwen heeft gegeven hem te begeleiden dit grote verlies en de rouw bespreekbaar te maken en van binnen te leren vastpakken. En hoewel zijn verzoek om alles te filmen ongebruikelijk was, heb ik er geen spijt van.
We zijn met filmen nu in de eindfase gekomen. De verwachting is dat de documentaire KYAN in september in première gaat. Meer informatie daarover volgt.
Herken je het verhaal van Devin? Heb ook jij een dierbaar iemand verloren en wil je hierover nog graag praten? Neem gerust contact op met mij!
Tot zo ver een droevige maar niet ongewone hulpvraag. Devin heeft echter een ongebruikelijk verzoek: hij wil bij mij in therapie en de sessies filmen zodat hij er een documentaire van kan maken. Hierover moest ik nadenken: therapie is immers een intens en zeer persoonlijk proces. Wil je zoiets kwetsbaars vastleggen en publiek maken? En ook, wat is de invloed van de aanwezigheid van camera’s op de begeleiding? Ik vroeg Devin naar de reden en hij antwoordde dat hij in zijn zoektocht naar informatie over de gevolgen van het verlies van een broertje of zusje, erg weinig documentatie heeft gevonden. Door zelf deze documentaire te maken, hoopt hij ook anderen hiermee te helpen. En dit herkende ik van andere cliënten, met een soortgelijke geschiedenis. Allen worstelden – ook ver in de volwassenheid – nog steeds met de kwetsbaarheid van het verlies van het overleden broertje of zusje. Het bezoek dat thuis kwam, de aandacht die de rouwende ouders kregen, en het gemis aan aandacht en troost wat zij als kind hebben ervaren en hoe zij zich dan zo konden terugtrekken op hun kamertje, om maar niet tot last te zijn. Dat raakt en ontroert mij telkens opnieuw weer.
Ik realiseer mij dat deze documentaire ook die kinderen van toen, nu alsnog erkenning kan geven voor hun verdriet en verlies van hun broertje of zusje. Ik zeg ja: aan dat mooie en respectvolle doel wil ik graag mijn medewerking geven.
We zijn inmiddels maanden verder en hebben er al heel veel filmuren op zitten. Van 1:1 sessies met Devin waarin veel is gebeurd, gesprekken met zijn ouders, als ook van een ontroerende familieopstelling waarin Devin heeft mogen ervaren dat ook zijn gevoelens en emoties er zijn en dat deze vrijelijk mogen stromen. Maar ook van sessies samen met zijn partner. Door de intensiteit en heftigheid van het proces kan het bijna ook niet anders dat de partners zich anders tot elkaar gaan verhouden. Door hierover, in een aantal sessies, open met elkaar te spreken en ermee te werken, kan de relatie zich verdiepen en maakt het de partners bewuster van hun eigen levensthema’s.
Ik ervaar het als een voorrecht dat ik Devin in dit kwetsbare proces mag bijstaan. Dat hij mij zijn vertrouwen heeft gegeven hem te begeleiden dit grote verlies en de rouw bespreekbaar te maken en van binnen te leren vastpakken. En hoewel zijn verzoek om alles te filmen ongebruikelijk was, heb ik er geen spijt van.
We zijn met filmen nu in de eindfase gekomen. De verwachting is dat de documentaire KYAN in september in première gaat. Meer informatie daarover volgt.
Herken je het verhaal van Devin? Heb ook jij een dierbaar iemand verloren en wil je hierover nog graag praten? Neem gerust contact op met mij!
Geplaatst op 06 Apr 2018 door Monique
