In het kader hieronder vind je een overzicht van de vijf meest recente blog berichten die ik op deze site heb geplaatst met direct daaronder mijn nieuwste blogpost. Ik vind het leuk om jullie reacties op mijn verhalen te lezen!
Om een van de andere artikelen te lezen, kun je op de desbetreffende titel klikken. Voor een overzicht van alle door mij geplaatste blogberichten op deze website klik je hier.
Om een van de andere artikelen te lezen, kun je op de desbetreffende titel klikken. Voor een overzicht van alle door mij geplaatste blogberichten op deze website klik je hier.
26 Jan 2021 - KYAN, een documentaire van ontroering en (h)erkenning
In augustus 2017 werd ik benaderd door Devin. Hij vertelde mij dat hij op 5-jarige leeftijd, zijn broertje Kyan, 3 dagen na zijn geboorte, verloren heeft. Hij wilde onderzoeken welke invloed het overlijden van zijn broertje en het opgroeien tussen twee rouwende ouders op hem heeft gehad. Voor hem was er nog veel niet bekend rondom de dood van zijn broertje. Jarenlang leek niet praten over het verlies, minder lastig te zijn dan er wel over praten. Maar nu was het moment voor hem gekomen om er mee aan de slag te gaan. Hij wist in zijn relaties mensen op afstand te houden, niet toe te laten tot zijn diepere gevoelens en achtte zich hierin veilig. Maar de liefde voor en van zijn partner had hierin verandering gebracht en dingen gingen verschuiven. Er was geen weg terug, het hart was geraakt en voor een evenwichtige en gezonde relatie was het nodig zijn gevoelens en zijn blokkades daarin nader te onderzoeken.
Tot zo ver een droevige maar niet ongewone hulpvraag. Devin heeft echter een ongebruikelijk verzoek: hij wil bij mij in therapie en de sessies filmen zodat hij er een documentaire van kan maken. Hierover moest ik nadenken: therapie is immers een intens en zeer persoonlijk proces. Wil je zoiets kwetsbaars vastleggen en publiek maken? En ook, wat is de invloed van de aanwezigheid van camera’s op de begeleiding? Ik vroeg Devin naar de reden en hij antwoordde dat hij in zijn zoektocht naar informatie over de gevolgen van het verlies van een broertje of zusje, erg weinig documentatie heeft gevonden. Door zelf deze documentaire te maken, hoopt hij ook anderen hiermee te helpen. En dit herkende ik van andere cliënten, met een soortgelijke geschiedenis. Allen worstelden – ook ver in de volwassenheid – nog steeds met de kwetsbaarheid van het verlies van het overleden broertje of zusje. Het bezoek dat thuis kwam, de aandacht die de rouwende ouders kregen, en het gemis aan aandacht en troost wat zij als kind hebben ervaren en hoe zij zich dan zo konden terugtrekken op hun kamertje, om maar niet tot last te zijn. Dat raakt en ontroert mij telkens opnieuw weer.
Ik realiseer mij dat deze documentaire ook die kinderen van toen, nu alsnog erkenning kan geven voor hun verdriet en verlies van hun broertje of zusje. Ik zeg ja: aan dat mooie en respectvolle doel wil ik graag mijn medewerking geven.
We zijn inmiddels maanden verder en hebben er al heel veel filmuren op zitten. Van 1:1 sessies met Devin waarin veel is gebeurd, gesprekken met zijn ouders, als ook van een ontroerende familieopstelling waarin Devin heeft mogen ervaren dat ook zijn gevoelens en emoties er zijn en dat deze vrijelijk mogen stromen. Maar ook van sessies samen met zijn partner. Door de intensiteit en heftigheid van het proces kan het bijna ook niet anders dat de partners zich anders tot elkaar gaan verhouden. Door hierover, in een aantal sessies, open met elkaar te spreken en ermee te werken, kan de relatie zich verdiepen en maakt het de partners bewuster van hun eigen levensthema’s.
Ik ervaar het als een voorrecht dat ik Devin in dit kwetsbare proces mag bijstaan. Dat hij mij zijn vertrouwen heeft gegeven hem te begeleiden dit grote verlies en de rouw bespreekbaar te maken en van binnen te leren vastpakken. En hoewel zijn verzoek om alles te filmen ongebruikelijk was, heb ik er geen spijt van.
We zijn met filmen nu in de eindfase gekomen. De verwachting is dat de documentaire KYAN in september in première gaat. Meer informatie daarover volgt.
Herken je het verhaal van Devin? Heb ook jij een dierbaar iemand verloren en wil je hierover nog graag praten? Neem gerust contact op met mij!
Tot zo ver een droevige maar niet ongewone hulpvraag. Devin heeft echter een ongebruikelijk verzoek: hij wil bij mij in therapie en de sessies filmen zodat hij er een documentaire van kan maken. Hierover moest ik nadenken: therapie is immers een intens en zeer persoonlijk proces. Wil je zoiets kwetsbaars vastleggen en publiek maken? En ook, wat is de invloed van de aanwezigheid van camera’s op de begeleiding? Ik vroeg Devin naar de reden en hij antwoordde dat hij in zijn zoektocht naar informatie over de gevolgen van het verlies van een broertje of zusje, erg weinig documentatie heeft gevonden. Door zelf deze documentaire te maken, hoopt hij ook anderen hiermee te helpen. En dit herkende ik van andere cliënten, met een soortgelijke geschiedenis. Allen worstelden – ook ver in de volwassenheid – nog steeds met de kwetsbaarheid van het verlies van het overleden broertje of zusje. Het bezoek dat thuis kwam, de aandacht die de rouwende ouders kregen, en het gemis aan aandacht en troost wat zij als kind hebben ervaren en hoe zij zich dan zo konden terugtrekken op hun kamertje, om maar niet tot last te zijn. Dat raakt en ontroert mij telkens opnieuw weer.
Ik realiseer mij dat deze documentaire ook die kinderen van toen, nu alsnog erkenning kan geven voor hun verdriet en verlies van hun broertje of zusje. Ik zeg ja: aan dat mooie en respectvolle doel wil ik graag mijn medewerking geven.
We zijn inmiddels maanden verder en hebben er al heel veel filmuren op zitten. Van 1:1 sessies met Devin waarin veel is gebeurd, gesprekken met zijn ouders, als ook van een ontroerende familieopstelling waarin Devin heeft mogen ervaren dat ook zijn gevoelens en emoties er zijn en dat deze vrijelijk mogen stromen. Maar ook van sessies samen met zijn partner. Door de intensiteit en heftigheid van het proces kan het bijna ook niet anders dat de partners zich anders tot elkaar gaan verhouden. Door hierover, in een aantal sessies, open met elkaar te spreken en ermee te werken, kan de relatie zich verdiepen en maakt het de partners bewuster van hun eigen levensthema’s.
Ik ervaar het als een voorrecht dat ik Devin in dit kwetsbare proces mag bijstaan. Dat hij mij zijn vertrouwen heeft gegeven hem te begeleiden dit grote verlies en de rouw bespreekbaar te maken en van binnen te leren vastpakken. En hoewel zijn verzoek om alles te filmen ongebruikelijk was, heb ik er geen spijt van.
We zijn met filmen nu in de eindfase gekomen. De verwachting is dat de documentaire KYAN in september in première gaat. Meer informatie daarover volgt.
Herken je het verhaal van Devin? Heb ook jij een dierbaar iemand verloren en wil je hierover nog graag praten? Neem gerust contact op met mij!
Geplaatst op 06 Apr 2018 door Monique
